Τα προηγούμενα πρέπει να θεωρηθούν σαν βασικές γνώσεις για την κατανόηση των της ηλικίας 9-10, στις ακαδημίες ποδοσφαίρου και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Πρέπει δηλαδή να ολοκληρωθούν με ανάλογο τρόπο αυτοί οι οποίοι ασχολούνται με τα παιδιά και οφείλουν να δημιουργήσουν όχι κλίμα ανταγωνισμού, αλλά μια σχέση εμπιστοσύνης, κατανόησης και συναγωνισμού.
Το παιδί είναι σαν ένα νέο φυτό: Αν δυναμώσει, μπορείς να το τοποθετήσεις σε οποιοδήποτε χώρο για να ευδοκιμήσει και να σου δώσει χαρά. Αυτή η ηλικία χαρακτηρίζεται σαν φάση που προηγείται της εφηβείας. Τούτο λοιπόν σημαίνει ότι η πρώτη διάπλαση του σώματος και η πρώτη ανάπτυξη του αναστήματος, αποτελούν τις αναλογίες μεταξύ του κορμού και των μελών που πρέπει να είναι σε αρμονία.
Με ανάλογο τρόπο ο συντονισμός κινήσεων δυναμώνει και η ‘’χρυσή ηλικία της μάθησης αρχίζει’’. Θα διαρκέσει μέχρι το 12ο έτος. Οι ξεχωριστοί στον καθένα τρόποι εμπειρίας και συμπεριφοράς στερεώνονται και γίνονται πιο εύκολα αναγνωρίσιμοι, όπως συγκεκριμένες διαφορές στο ταλέντο. Αυτός που ήταν ανήσυχος ή δεν αισθανόταν την παραμικρή αμηχανία, ήταν υπεραισιόδοξος ή απαισιόδοξος, που γνώριζε την επιτυχία η την αποτυχία, διακρίνεται πιο καθαρά.
Τελικά όμως βλέπουμε τα ενδιαφέροντα να διαφοροποιούνται ακόμα περισσότερο. Αυτή η χαρά στην κίνηση που εκδηλώνουν οι νέοι, τους υποχρεώνει να εγγραφούν σε μεγάλο αριθμό στις ακαδημίες ποδοσφαίρου. Τον περισσότερο καιρό παρατηρούμε μια αισιόδοξη στάση απέναντι στη ζωή, μια ικανότητα στον ενθουσιασμό που είναι πολύ σημαντική και μια υγιή ψυχική ισορροπία, αν και η τυπική αμέλεια στη συμπεριφορά , τέτοιων παικτών συνοδεύεται εν μέρει, από έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και μια τάση αποφυγής της γνώσης και της μάθησης.
Οι νέοι ποδοσφαιριστές των ακαδημιών ποδοσφαίρου αναζητούν τον φυσικό ανταγωνισμό με αυτούς που συμπαθούν και με τον κόσμο. Είναι έτοιμοι ν α εκπληρώσουν τις δύσκολες προσπάθειες για να μπορούν να επιδίδονται στα καθήκοντα τους, αλλά είναι δυνατό και απαραίτητο να ενθαρρύνουμε την καλή τους θέληση για να αποδώσουν καλύτερα. Στο δρόμο που πρέπει να διανύσει για να γίνει μια προσωπικότητα που σκέπτεται και ενεργεί ατομικά, ο ποδοσφαιριστής της ακαδημίας αποκτά εμπειρίες της χαράς που αισθάνεται, όταν εκπληρώνει μια τέτοια απόδοση, σε μια κοινή ενέργεια και δράση.
Το γεγονός αυτό έχει μεγάλη σημασία. Ο συμπαίκτης στο παιχνίδι δεν είναι αντικείμενο μίσους ή έχθρας, αλλά κάποιος που πρέπει να σεβόμαστε, που προκαλεί υγιή ανταγωνισμό, για να βελτιώνεται ο καθένας συνέχεια. Ο στόχος δεν είναι να γίνουμε οι καλύτεροι μέσα σε ένα σωματείο, αλλά να μάθουμε χωρίς παραλυτικό άγχος, να προσφέρουμε πάντα την καλύτερη μας απόδοση, ακόμα και αν ο ανταγωνιστής μας είναι μέτριος.
Δυνατότητες προπόνησης μιας ακαδημίας ποδοσφαίρου:
Η βελτιωμένη φυσική κατάσταση και οι αυξανόμενες ψυχοδυναμικές ικανότητες που κάνουν τη διαφορά, συντείνουν με ουσιώδη τρόπο, ώστε οι ποδοσφαιριστές των ακαδημιών ποδοσφαίρου να μαθαίνουν νέες κινήσεις πρακτικά εφαρμόσιμες. Μολοταύτα οι φάσεις των κινήσεων που μάθαμε στο παρελθόν δεν μπορούν ακόμα να καταγραφούν με άμεσο τρόπο: πρέπει λοιπόν να τις επαναλαμβάνουμε, να τις τροποποιούμε, προβλέποντας ένα αριθμό ποικιλιών, μεταβολών και να τις εφαρμόζουμε το ίδιο και στις ασυνήθιστες καταστάσεις.
Μια προπόνηση της ακαδημίας ποδοσφαίρου που περιορίζεται στο ποδόσφαιρο δεν έχει νόημα, και κινδυνεύει να έχει ολέθρια-αντίθετα αποτελέσματα. Αντίθετα, μια πολυαθλητική επιμόρφωση προστατεύει από τη ρουτίνα των ασκήσεων και την μονοτονία, δημιουργεί αιτιολογημένα αποθέματα ως προς την ικανότητα εκμάθησης και ενθαρρύνει τις δεσμευτικές στάσεις-τάσεις και τις συνήθειες σε τέτοιο βαθμό που ο νέος επιθυμεί ’’να αθλείται σε όλη του τη ζωή’’. Η περίοδος αυτή και αυτή που ακολουθεί, το προ-παιδικό τμήμα (11-12) είναι καθοριστικές φάσεις της ζωής, για την μηχανική ανάπτυξη, σε ότι αφορά το άθλημα. Αν έχουμε παραλείψει κάτι σε αυτή, δεν μπορεί να επανορθωθεί παρά μόνον με συμπληρωματικές, επίπονες προσπάθειες.
Μια προπόνηση της ακαδημίας ποδοσφαίρου που περιορίζεται στο ποδόσφαιρο δεν έχει νόημα, και κινδυνεύει να έχει ολέθρια-αντίθετα αποτελέσματα. Αντίθετα, μια πολυαθλητική επιμόρφωση προστατεύει από τη ρουτίνα των ασκήσεων και την μονοτονία, δημιουργεί αιτιολογημένα αποθέματα ως προς την ικανότητα εκμάθησης και ενθαρρύνει τις δεσμευτικές στάσεις-τάσεις και τις συνήθειες σε τέτοιο βαθμό που ο νέος επιθυμεί ’’να αθλείται σε όλη του τη ζωή’’. Η περίοδος αυτή και αυτή που ακολουθεί, το προ-παιδικό τμήμα (11-12) είναι καθοριστικές φάσεις της ζωής, για την μηχανική ανάπτυξη, σε ότι αφορά το άθλημα. Αν έχουμε παραλείψει κάτι σε αυτή, δεν μπορεί να επανορθωθεί παρά μόνον με συμπληρωματικές, επίπονες προσπάθειες.
